Hayat, memat!
Yaşamla ölüm!
İnce bir çizgi ile sırt sırta vermiş...
İki elmanın yarısı gibi!
Birbirini tamamlıyor...
İnsan kelimesi, ünsiyetten türemiş!
Kökü bu yani...
Alışkanlık!
Alışkanlıklarımızla, kaimiz...
Alıştığımız için hep varlığımıza inanıyoruz...
Ölümü kendimize konduramıyoruz...
Bir yokluk, hiçlik bize yakışmıyor!
Amma ve lakin!
Toprakla bütünleşen insan hiç eksilmiyor!
Ara sıra hatırlatıyor kendini...
Benim sadık yarim kara topraktır!
Boşuna söylenmiş bir söz değil ya...
Ölüm, inkıtaya uğratıyor yaşamı...
Hesapların bittiği an!
Ölüm ölmüyor!
Bir an öldüğümü düşündüm...
Her gün her gün yanı başında duranların...
Yakınların...
Ailen...
Arkadaşların...
Seni tanıyanlar...
Ömründe bir kez görenler...
Ne hissediyor?
Uzaktakiler, yakındakiler...
Dün bir ölüm haberi aldım!
Çerkezköy`de, matbaacı Sezgin Usta!
Sezgin Gostuvar!
Soy ismini hayatını kaybedince öğrendim!
Sezgin Usta ölmüş!
Demeseler, tanımayacağım!
Çok yakın tanımasam da...
Günlük gazete çıkardığım dönemlerde...
Baskı makinem arıza yaptığında, bir kaç kez yardım istemiştim!
Henüz 41 yaşında idi...
Hayatı kucaklayan, o dev insan diye düşündüğün...
Bugün, ince bir çizginin ötesinde!
Dumura uğramış, dalından kopan yaprak gibi toprakla buluşmaya gidiyor...
Ölürken, hayat veriyor!
Ailesini, çocuğunu bırakarak gitti...
Yeni yaşamlar...
Yeni ölümler...
Hayatla ölüm arasında ince bir çizgi var!
Yarın kime sıra gelir, bilinmez...
Bugün Sezgin Usta...
Allah rahmet eylesin, nur içinde yatsın!
