Demiş ki...
Mağrurlanma padişahım,
Seni de benim gibi yaradan var!
Yanlış anlamayın, İbrahim abiden (Tatlıses) türkü sözü olsun diye değil...
Rivayet o ki...
Eskiden, padişahlara kibre, gurura düşmesin diye...
Derlermiş!
İşte oradan hatırladım!
Şöyle ki...
Bazen, Allah verdikçe verir...
Verdikçe...
Sen, artık sonu gelmez sanırsın!
Tatlı hülyalar...
Muhteşem, rüyalar...
Keyfi yönetimler!
Adam kayırmalar...
Neler neler...
Amma ve lakin...
Hiç beklenmedik şekilde, bir bakmışsın tepetaklak!
Artık şans yaver değil!
O yüzden, padişahlara hatırlatırmışlar!
Yaverleri...
Bir gün ölüm var, ölüm!
Yönetirken, dikkat ve rikkat göstersin diye...
Ne yanındakiler ne de kendisi, hakikatten ayrılmamak için...
Bunu düstur etmiş!
Hiç gocunmamış, uymuş!
Şükretmiş, haddini bilmiş!
Ne zaman ki, dalkavuklar türemiş...
Şahsi menfaatleri ve ikballeri için padişaha methiyeler dizenler peydahlanınca...
İşte o zaman hayat hep leyl-i yelda olmuş!
Ve...
Osmanlı tepetaklak!
Diyeceğim o ki...
Herkesin Başkanı, Herkesin Başkanı, Herkesin Başkanı...
Terennüm ederken...
Bir bakmışsın `Dolandırılmış Belediye`nin Başkanı olmuşsun!
Nokta.